این روزها کسانی را می بینیم که هوش و استعداد خیلی خوبی دارند ، اما کاری برای خود نکرده اند ، دریایی از اطلاعات دارند ، اما بکارشان نمی آید ، نگاه هایی متفاوت به مسائل دارند ، اما صرفا دارند ، و بسیاری از داشته هایی که صرفا داشته است ، امروز یک کار می کنند و فردا کاری دیگر و قطعا پس فردا هم همین داستان ادامه دارد .
حرفه ای ها ، آهسته اند ، بله ، آهسته اند ، حرفه ای ها آنقدر تند و سریع نیستند که خیلی از چیزها را در مسیر از دست دهند ، آنقدر سریع نیستند که بسیاری مسائل و موارد را نبینند و عبور کنند ، حرفه ای ها چشم های بازی دارند و آهسته می روند ، تا همه ی اطراف را دیده و تصمیمی شایسته و کاری بزرگ انجام دهند ، و همین است که پیوسته اند ، چرا که جذابیت در راه هاست ، در مسیر است ، همان جمله کلیشه ای تکراری که از مسیر باید لذت برد . اما واقعیت است ، چه کلیشه ای باشد ، چه نباشد ، درست است . و این درستی آن است ، که عده ای را حرفه ای و عده ی دیگر را ناکام می کند .
انسان ناکام نباید بود ! چرا که حرفه ای شدن آسانتر از نشدن آن است ، کسانی که حرفه ای نیستند ، هر روز باید در شاخه های مختلف بیاموزند ، و تجربه کسب کنند ، و باز تکرار یادگیری ، تجربه ، شکست ! ، اما افراد حرفه ای در مورد یک موضوع خاص هر روز می آموزند ، تجربه می کنند و آماده پیروزی می شوند ، مثالی بزنم که ماجرا ساده تر شود ، تصور کنید میخواهید یک طراح وب سایت برتر شوید ، کافیست نگاه خود را عوض کرده و در این مسیر حرکت کنید ، هر روز فقط یکساعت در این خصوص مطالعه کنید ، ۳ سال بعد شما چه کسی خواهید بود ؟ متخصصی که بیش از ۱۰۰۰ ساعت در زمینه طراحی وب سایت مطالعه کرده است ! ، به نظرتان چند نفر در ایران این میزان مطالعه درباره طراحی وب سایت داشته اند ؟ پس شما با یک برنامه نسبتا ساده ، با یک ساعت در روز ، ظرف ۳ سال مطلع ترین فرد در زمینه طراحی وب سایت خواهید شد .
البته صرفا با مطالعه نمیشود حرفه ای و متخصص شد ، لازم است تجربه کنید ، و حتی شکست بخورید ، اما راه پیچیده ای برای حرفه ای شدن ،وجود ندارد ، کافیست آهسته و پیوسته بود ، این فرمول نگاه را تغییر می دهد ، و باعث می شود کم کم نگاهی حرفه ای پیدا کنید ، و همه چیز را از دید یک متخصصی ، یک حرفه ای ، یک انسان متفاوت و هدفمند نگاه کنید ، حرفه ای ها ، ساختار ذهنی حرفه ای دارند ، حرفه ای ها ، حرفه ای هستند .
نشریه وب (مجتمع فنی تهران) – یادداشت – اسفند ۹۲
